Voor mij persoonlijk was het ook een jubileum: dit jaar zou ik voor de 20e keer van start gaan in een Strontrace. Zeker geen all-time record (al doe ik inmiddels aardig mee), maar vooral een persoonlijke mijlpaal. Anders dan andere jaren – waar we altijd in de lichte klasse deelnamen – hadden we dit jaar ingeschreven in de vrije klasse. Een beetje technisch verhaal: op basis van verhouding lengte schip / zeilvoering mag je een bepaald aantal opvarenden meenemen. Wij zouden met onze ploeg bemanningsleden boven dat aantal uitkomen, dus kozen wij voor de vrije klasse. 

We hadden er wel voor hadden gekozen om het aantal opvarenden compact en overzichtelijk te houden (7, waarbij de andere schepen er 10, 12 en 13 mee hadden genomen). Een van die opvarenden overigens was mijn zoon Ronald, een zeer sportieve bikkel, die zijn gebrek aan zeilervaring ruimschoots goed maakte met zijn werklust en enthousiasme.

Precies om 13.00 uur mochten we vertrekken. Als eerste vertrok de lichte klasse, daarna de zware klasse en als laatste de vrije klasse. Het lot had bepaald dat we binnen de vrije klasse als 1e mochten vertrekken. De formule-1 schepen van de lichte klasse stoven bij ons weg en ook de Nynke (onze veel snellere concurrent uit de vrije klasse) passeerde ons alsof we nog voor anker lagen. Met in totaal 19 schepen aan de start lagen we dus al snel op een 16e plaats.

Al dagen van te voren waren we begonnen met rekenen: wordt het Lelystad of Enkhuizen op de heenreis? Gaandeweg werd het steeds duidelijker dat we - met de voorspelde oosten- of zuidoostenwind – te vroeg zouden arriveren bij de Bosrandbrug bij Schiphol. Die draait namelijk pas vanaf 5 uur (en gaat dan van 7 – 9 uur weer dicht). Volgens onze berekeningen zouden we rond half 6 in de ochtend bij de Bosrandbrug zijn als we op de heenreis voor Lelystad zouden kiezen. Nynke besloot om de korte weg via Enkhuizen te nemen. Onze berekeningen klopten: zij moesten bij de Bosrandbrug tot 5 uur wachten en daarmee liepen wij misschien wel 1,5 uur op ze in.

Na de Bosrandbrug was de oostelijke Ringvaart net niet bezeild, dus moest de jaagploeg nog “even” aan de bak. Het liep vrij voorspoedig en tot onze grote verbazing zagen we bij de Blauwe Beugel bij Rijsenhout de Nynke voor de wal liggen. Het bleek dat ze wat pech hadden gehad met hun mastlier. Anders dan de Nynke gingen wij laverend de Blauwe Beugel op, richting de Westeinderplassen. Nynke besloot langs de Ringvaartdijk te blijven jagen. Met één lange klap zeilden wij over de Westeinderplassen richting de Pieter Leendert (de meest zuidelijke doorgang van de Westeinderplassen). Daar haalden we ook de Jonge Durk uit de lichte klasse nog in. Langzaam maar zeker kwam het besef dat we 1e in de vrije klasse lagen, met een virtuele voorsprong van zo’n 14 kilometer op de Nynke (wij mochten immer de korte route over Enkhuizen terug naar Workum).

Min of meer gelijk met de Nynke en de Jonge Durk arriveerden we in de tijdelijke museumhaven in Oude Wetering, waar we aan boord van het 50 meter lange vrachtschip Terra Nova (1929) onze retourvracht (een paar potten Veense augurk) ophaalden. Als eerste van die schepen vertrokken we richting de brug van Oude Wetering waar we zo snel mogelijk aan de bakboordzijde van de Ringvaart het grootzeil er bij trokken. Dat pakte heel goed uit en de vaart zat er direct heel goed in. De Nynke voer  aan stuurboord en had een jaagploeg aan de wal. Tja, die moet je eerst weer eens allemaal aan boord zien te krijgen. Inmiddels hadden we ook de fok er bij getrokken en zeilde het schip fantastisch.

Als 1e gingen we door de brug bij Nieuwe Wetering en met een dikke boeggolf zeilden wij naar de Kagerplassen. Daar hoefden we maar 1x overstag om de Boerenbuurt door te kunnen zeilen. De Boerenbuurt is vanaf de Ringvaart de kortste route naar Warmond. En, tot onze grote verrassing gingen zowel de Jonge Durk als de Nynke een andere route, namelijk via Kaageiland (de langst mogelijke route naar Warmond). Dat betekende dat onze voorsprong alleen maar nog groter zou gaan worden. Na een heerlijk kruisrak langs de Kaagsociëteit mochten we de Nooit Volmaakt een stuk eerder vastknopen bij park Groot Leerust in Warmond dan onze concurrenten. Nadat we alle officiële handelingen hadden verricht, was het tijd om heerlijk te relaxen in de hottub. Wat een geweldig idee was dat. Misschien wel het beste idee in 50 jaar Strontrace. Na nog een kop heerlijke erwtensoep en een broodje worst, was het tijd om te vertrekken.

Een lekker lopend windje en – dat had ik in 20 jaar Strontrace nog niet eerder meegemaakt – de spoorbrug bij Sassenheim die voor ons openging. Met de halfwinder op de kop liep het als een zonnetje en voor we het goed en wel beseften, waren we al in Haarlem. Daar kregen we nog een verslaggever aan boord die deze leuke reportage maakte: 

https://haarlem105.nl/jaarlijkse-strontrace-trok-via-het-spaarne-weer-door-haarlem/ 

Toch onze verbazing hadden we ook geluk bij de spoorbrug in Haarlem. 2 minuutjes wachten en ook die bleek voor ons te draaien. Super fijn. Door naar de soep in de sluis bij Spaarndam en verder naar pontje Buitenhuizen, waar we op dinsdagavond om 21.30 uur de motor mochten starten voor het traject naar het Buiten IJ.

De bemanning had het schip helemaal gereed gebracht en er was geen vuiltje aan de lucht. Totdat we in de Oranjesluis náast een groot binnenvaartschip lagen die de boegschroef aanzette. Een enorme klap, met hier en daar verfschade tot gevolg. Zelf bleef ik behoorlijk uitgeteld lekker op bed liggen. Voor mijn gevoel niet veel later werd mijn zoon Ronald als Chinese vrijwilliger naar mij toe gestuurd: iemand moest mij kom en vertellen dat kort daarvoor iedereen zich verslapen: we waren 40 minuten te laat gestart 😠.

Ik was er van overtuigd dat we de wedstrijd op een super knullige manier hadden verloren en daar werd ik niet echt vrolijk van. Aan de andere kant: we wisten op dat moment echt niet hoe onze positie was. We hebben namelijk met elkaar de afspraak gemaakt dat wij als deelnemers niet op de track en trace kijken. Onderdeel van de wedstrijd is namelijk het navigeren zoals vroeger, dus zonder gebruik te maken van GPS. In de loop van woensdagochtend druppelden er  langzaam maar zeker steeds meer appjes binnen dat de Nynke toch nog niet gefinisht was. En inderdaad: heel in de verte achter ons – nauwelijks zichtbaar – zagen we een groen schip met witte zeilen. Zou het dan toch? Uiteindelijk zeilden wij it Soal binnen terwijl de Nynke pas ergens bij Stavoren was. Ondanks die enorme voorsprong stuurde ik toch de jaagploeg nog 1 keer de kant op. Voor uhhhhhh, je weet maar nooit. En toen kwamen we bij de steiger, ging het landvast na precies 45 uur en 18 minuten om de paal en werden we onthaald met een toeterende ovatie. En kreeg ik de bos bloemen waarvan ik nooit gedacht had, dat ik hem ooit zou krijgen: we hadden gewonnen! En dat was eerlijk gezegd toch best wel een momentje……

Rob Ligtenberg

Schipper skûtsje Nooit Volmaakt (1910)